Een week geleden stond Drop voor het eerst van zijn jonge leventje op het ijs. Voorzichtig schuifelend en voelend. Likkend aan het bevroren water. En nu, vandaag, lopen we samen, zonder jas, te genieten in het zonnetje. De krokussen steken hun tere kopjes boven het gras. Het eerste citroenvlindertje fladdert om ons heen. Droppie snuffelt alle nieuwe geurtjes op die onder de sneeuw vandaan zijn gekomen. Zijn staart zwiept heen en weer. Voorjaar, heerlijk.
We zijn op weg naar het bos. Ons wandelingetje tussen de middag via het uitlaatterrein. Meestal is het lekker rustig. Zijn Drop en ik de enige wandelaars in dat gebied. Maar nu zie ik drie jongens staan op de laatste brug over het water. Ik schat dat ze een jaar of dertien zijn. Met hun fietsen blokkeren ze de doorgang. En over de brug hebben ze een oranje touw gespannen. Vastgebonden aan de leuning. Het uiteinde van het touw hangt in het water. Eén van de jongens trekt aan het touw, beweegt het heen en weer door de troebelige modderstroom. Ze zijn er druk mee, daar op de brug.
Terwijl mijn hond nog vrolijk rond dribbelt, loop ik op de jongens af. “We zullen ruimte maken, hoor mevrouw, dan kunt u erdoor”. “Komt wel goed hoor jongens”, roep ik hen toe. “Wat zijn jullie aan het doen?” Ik ga naast de jongens op de brug staan en kijk naar beneden. Het touw zwiert door het water heen. Het is van het dikke, oranje, gevlochten nylondraad. Echt te dik om er mee te vissen. Daar haal je zelfs geen walvis mee uit het water. Laat staan een klein visje uit een blubbersloot.
“We zijn aan het metaalvissen, mevrouw. Aan het einde van het touw zit een dikke magneet. Die sleep ik door het water en dan vang ik er van alles mee,” vertelt de brutaalste van de drie. “En… heb je al iets gevangen dan?” vraag ik, terwijl ik naar beneden tuur. “Ja, echt wel! Metalen stepjes en zelfs een fiets.”
“En hoe is het met de vangst van vandaag?” Want naast mij zie ik geen stepjes, fietsen of zelfs maar een metalen staaf of iets dergelijks. “Nou, ze willen niet zo goed bijten, vandaag. “ Het jochie stopt zijn hand in zijn broekzak. Dan haalt hij zijn hand eruit en laat mij de inhoud zien. Een roestige spijker, een boutje en een moertje. Niet echt indrukwekkend.
Dan zien we samen dat het touw beweegt. Het slap hangende koord wordt steeds strakker getrokken. “Volgens mij heb je beet”, roep ik. Het touw, wat nu strak langs de brug naar beneden hangt, zien we langzaam onder de brug doorgetrokken worden. Dat is wel bijzonder, want metaal verplaatst zich niet uit zichzelf. Of het zou een vis moeten zijn die iets van metaal heeft opgegeten en nu vast zit aan de magneet.
Samen met de jongens loop ik naar de andere kant van de brug. Het touw staat nog steeds strak. Gespannen kijken we naar beneden en wachten we op het diepzeemonster die de magneet moet hebben ingeslikt. Is het een grote kikker, een snoek of toch een dikke eend? We zien de kringen in het water verschijnen. Dan één poot, nog een poot en dan de snoet van Drop. In zijn bek houdt hij het touw vast. Parmantig zwemt hij op zijn gemakje onder de brug door. Lekker trekkend aan de nylondraden. In zijn ogen is het koord natuurlijk één groot flosstouw. Ik schiet in de lach. “Nou, dat is de vangst van de dag”, zeg ik tegen de jongens. “Jullie hebben een echte zeehond aan de haak geslagen en dat in een slootje in het midden van Nederland. Knap hoor, zulke zeehonden kom je hier maar zelden tegen.” Terwijl ik fluit, loop ik de brug af. De jongens totaal verbijsterend achterlatend. En Drop, Drop vliegt met een spurtje het water uit. Op de brug staat hij even stil om zich uit te schudden. Als bedankje voor de jongens, vliegt het modderwater tegen hun kleren. Dan rent hij achter mij aan.
Met een grote glimlach op mijn gezicht loop ik richting het bos. Een natte, stinkende zeehond hobbelt in het zonnetje achter mij aan.
Comments