Er zij
n momenten dat ik even met de grote baas moet praten. Gewoon als mannen onder elkaar. En vandaag heb ik een vraag voor mijn mannelijke baas. Dus we lopen samen over het uitlaatterrein. Een momentje voor onszelf. Baas, zeg ik tegen hem, baas, hoe zit dat met het vrouwelijke baasje en haar vriendinnen. Ze noemen zichzelf Stichting Eigen Belang. Ze komen dan samen en ondernemen allerlei activiteiten. Heeft iedereen zo’n groep met vrienden om zich heen? Heb jij dat ook en nog belangrijker, heb ik ook zo’n groep nodig om er echt bij te horen? Ik ben tenslotte nu 2 jaar en 2 maanden en wil nu wel eens weten hoe de wereld in elkaar zit.
Nou Drop, familie, zoals je baasje en mij, die kan je niet kiezen. Die heb je nu eenmaal en daar moet je het mee doen. Of je ons nu leuk vindt of niet. Maar vrienden, tja Drop, vrienden kan je kiezen. Je kan er één hebben of meerdere. Ze komen in groepen, met z’n tweeën of alleen. Het leuke van een vriendengroep is dat je jezelf niet zo serieus hoeft te nemen. Je mag gekkigheid uit halen, lol maken. En dat doet je baasje met haar vriendinnen van St. Eigen Belang. Want Drop, dit is belangrijk, vriendengroepen horen bijzondere namen te hebben.
Ik luister aandachtig naar Grote baas. Heb jij ook zo’n vriendengroep dan, vraag ik hem. Hij knikt instemmend. Ja, Dobbertje Duik, heet mijn vriendengroep. Dobbertje Duik? Ga je dan met je vrienden vissen? Ik frons mijn dikke rimpels. Ik heb mijn baasje nog nooit met een hengel gezien. Nou Drop, dat is nu de gein, je kiest een naam voor je vriendengroep die ongeveer het tegenovergestelde is van wat je doet met je vrienden. Ik doe met mijn vrienden allerlei leuke dingen, behalve vissen, vandaar de naam Dobbertje Duik.
Mmm, ik begin het te snappen. Dus als ik er echt bij wil horen, heb ik een vriendengroep nodig met een maffe naam die leuke dingen met elkaar gaan doen. Ja Drop, zo zit het ongeveer. En nu je 2 jaar bent, is het wel goed om je eigen vrienden te maken. Want je hebt je vrienden bij de boxerclub, maar die zie je bijna alleen maar daar, dus je hebt nu vrienden nodig waar je makkelijker mee af kan spreken. Die bij je in de buurt wonen en die graag met jou op stap gaan. En die je soms spontaan kan tegen komen.
Als ik de volgende ochtend op het uitlaatterrein kom, is Saar al gearriveerd. Saar is mijn vriendin, bedenk ik mij. Even later komen Nora en Milou, ook vrienden. En samen kunnen we het heel goed vinden. Geen gedoe, lekker stoeien, maffig doen, in de sloot duiken en liefdevol samen de bosjes in verdwijnen. Zo langzamerhand komen we elke ochtend elkaar tegen om kwart over 7. En soms spreken we ook af bij mij thuis. Lekker ravotten in mijn tuin. Of bij een ander. Ik heb wel eens de woonkamer van Nora verbouwd. Ze waren toch toe aan een nieuw interieurtje. Ja, dit zou nog wel eens mijn vriendengroepje kunnen zijn, die ik nodig heb om er bij te horen in de volwassen wereld. Maar wat zei mijn baas ook al weer. Een groep heeft een naam nodig. Liefst een naam met een bijzondere betekenis die alleen voor de groep duidelijk is. Die je misschien op het verkeerde been zet. Terwijl ik samen met mijn vrienden tikkertje speel, roept het baasje van Nora, de 8 maanden oude labrador; Gremlin, laat de wangen van Milou los. De vlokken haar vliegen namelijk in de lucht. Ondertussen duikt Saar op de voorpoten van Milou af en ik heb haar staart beet om even mijn tanden te flossen. Tikkie, jij bent ‘m Milou, terwijl we met z’n drieën de herder tegen de grond werken. De grootste hond in het gezelschap is vaak als eerste het slachtoffer van ons wilde spel. Met kleine Noor als aanstichter van alle ellende.
Mmmm, De Gremlins, dat is wel een goede naam voor mijn groepje vrienden. Aan de buitenkant zien we er zo lief en zachtaardig uit, maar wee je gebeente als we met z’n vieren zijn, dan wordt judo, karate en worstelen gecombineerd tot een explosie van haar, ledematen en klapperende kunstgebitten. Terwijl we na afloop elkaars bekken likken en kusjes geven. De Gremlins, goeie naam, goeie vrienden! Ik hoor er bij!