Wat is dat toch met die vrouwelijke baasjes van de Boxerclub? Moeten ze zich soms bewijzen dat ze op middelbare leeftijd nog mee kunnen doen met de jonkies? Of hebben ze een nieuw soort training ontdekt om hun lichaam fit, gezond en gladjes te maken? In ieder geval hadden ze zich verzameld op de parkeerplaats bij het survivaltrainingskamp. Strak in de legging, sportschoentjes aan, de boezem stevig ingesnoerd en de haartjes in model. Wel wat jammer dat de regen met bakken uit de lucht kwam vallen. Maar het mocht de pret niet drukken.
Wij, als ervaren boxers, keken meewarig naar al het drukke gedoe. Er werden riemen uitgewisseld, tips en trucs, hondentuigen wisselden van eigenaar en zelfs wij werden uitvoerig besproken. Aaitje hier, knuffeltje daar, ja daar zijn die vrouwen dan wel weer goed in.
Toen kwam de grote wisseltruc. Er bleken niet genoeg eigenaren voor alle boxers te zijn. Of liever gezegd, sommige boxereigenaren hadden meerdere honden bij zich. Dus werd een wandelvriendin opgetrommeld en ook mijn “mensenbroer”. Nadat elke hond op de goede plek stond, aan een begeleider vast, werd het tijd om het survivalterrein te betreden. Ik, Droppie, was er al een keer geweest. Mijn enthousiasme was dan ook groot en ik dook direct op de eerste hindernis af. Oh ja, had ik al verteld dat het regende? Met bakken?
Onder aanvoering van de meest ervaren boxer stoven we het terrein op, onze vrouwen achter ons aan sleurend. Kruipend, sluipend, tijgerend en klimmend brachten wij onze begeleiders in de donkerste krochten en uithoeken van het terrein. Modder happend en drek vegend zodat elk stukje lijf van de dames besmeurd was. Onder de juichende kreet “anti rimpelcreme” gleden we de glijbaan af, waar wij, als boxers, op onze pootjes eindigden en onze vrouwtjes met neus eerst in de zwarte drek belandden. Had ik al verteld dat het stortregende?
Ik moet zeggen, de dames hadden het goed geregeld. Catering voor de hondjes op het terrein. Speciaal voor ons liep er een dame rond met heerlijke worstjes om ons te verwennen. Want het is best inspannend om steeds te moeten sleuren aan die vrouwen. (Erg snel waren ze niet en ook aan flexibiliteit liet het te wensen over.) Ook waren er diverse fotografen en aanmoedigend publiek. Ook speciaal voor ons natuurlijk. Wij hebben ons dan ook van onze beste kant laten zien.
Na ruim 2 uur ploeteren in de modder, stond het hele zooitje in hun ondergoed op de parkeerplaats. Mijn eigen baasje kreeg de rits van haar jack niet meer open. Zoveel zand zand er tussen. Om het knarsen van de tanden tegen te gaan had de dame van de catering zelfs aan de begeleiders gedacht. De meloenstukjes verzachtte de drekkige kwijl in de mondhoeken van mijn baasje. Toch stond ze zeer onfatsoenlijk te spugen op straat nadat ze van Famke extra kusjes had gekregen op haar mondje. Liefde, baas, pure liefde..
Wij, Borre, Aaron, Famke, Djazzy, Daya, Catootje, Donder, Apollo en Drop, wij hebben genoten van de rare capriolen van onze begeleiders. En we moeten het zeker nog een keertje over doen, want die anti rimpelcreme heeft niet goed genoeg geholpen. En de zon, die ging pas schijnen toen we weer thuis waren.
Comments