“Kom Droppie, stap in je zwemvest”. Ik kijk mijn baasje bevreemd aan. Op de camping waar we staan met de tent is geen water te bekennen. In elke sloot waar ik in gesprongen ben de afgelopen paar dagen, staat het water hooguit tot mijn enkels. Daar heb ik geen zwemvest voor nodig. En trouwens, ik kan heel goed zwemmen. Waarom moet ik mij dan verkleden als een oranje hotdog? Is de zon in mijn baasjes bol geslagen?
Dus even later rijden we de camping af. Ik, in mijn zwemvest, mijn baasje achter het stuur en twee van haar vriendinnen op de achterbank. Ik word al nerveus bij de gedachten om de hele dag met de dames van Stichting Eigenbelang, zoals ze zich zelf noemen, op pad te gaan. Het belooft niet veel goeds.
Na een half uurtje rijden, zie ik vriendin nummer 4 op een kei zitten aan de rand van een riviertje. Sportief gekleed, rugzakje mee. Ja hoor, de bende van ellende is compleet. En zonder uitleg of pauze word ik uit de auto gehaald en in een bus gezet. De dames proppen zichzelf op de achterbank en ik sta klem tussen hun benen. Een jonge chauffeur brengt ons naar een volgende stop. Ondertussen zweet ik mij een ons met dat stomme zwemvest aan. “We zijn er Drop. Heb je er zin in?” De dames klinken opgewonden als de zijdeur van de bus open gaat. Ik zie opnieuw een riviertje. Zwemmen, denk ik enthousiast en ren naar de waterkant. “Ho Ho Drop, niets ervan. We willen geen natte hond in de kano” en mijn baasje grijpt mij in mijn nekvel. Twee van de dames zijn al in een bootje gestapt. Het lijkt op een oversized banaan waar amper plek is om te bewegen. Ze liggen laag in het water met hun billen op een bankje geperst. Door de jonge chauffeur krijgen ze ieder een stok met een blad er aan aangereikt. Er ligt nog zo’n smal bootje in het water. Vriendin drie stapt achter in. Baasje pakt mij bij het handvat van mijn zwemvest en gooit mij in dat smalle bootje. Zij zelf stapt voorin. Ook zij krijgen stokken aangereikt. Een laatste duw van de chauffeur en daar sta ik te wiebelen met mijn vier poten op de bodem van een kano.
Nu heb ik al eerder gevaren, maar dit bootje heeft geen zeil of motor. Nee, door elke keer de stokken in het water te plonzen hopen de dames vooruit te komen. Stok uit het water en stok in het water. Nou ben ik de beroerdste niet, dus ik help een handje mee. “Peddel pakken” Leuk spel. Ik spring van links naar rechts achter stokken aan. De boot slingert door het water. De dames gillen. Ik raak er opgewonden van. Het lukt mij bijna om een stok te pakken, bijna. En dan neem ik een snoekduik naar de peddel. Mijn hoofd raakt het water, mijn voorpoten schieten over boord. Mijn brede borstkas maakt een voorwaartse beweging. Ik spartel nog wel even tegen met mijn achterpoten maar ga dan toch echt kopje onder in de rivier. Proestend en hoestend kom ik boven. Dan is zo’n zwemvest toch wel handig. Met vereende krachten word ik weer aan boord gehesen. Druipend van het water zit ik midden in de boot. Als een verzopen Pocahon(d)tas kijk ik mijn baasje aan. Wat gebeurde er nou, vraag ik aan haar. En had ik de stok nu te pakken? Blijkbaar niet want de stokken gaan weer links en rechts het water in. Mijn baasje en vriendin 3 zetten de achtervolging in om de andere kano in te halen. Mijn duik in de Dommel zorgde voor wat achterstand. Als we ze bijna hebben ingehaald, roept mijn baasje “enteren!” Ik laat mij dat geen twee keer zeggen en spring uit mijn eigen kano zo in de andere boot. Alle dames zijn nu van slag. De boten klotsen op het water en ik spring van de ene dame naar de andere. Het komt de stabiliteit niet ten goede. “Uit met de pret” roept mijn baas en trekt mij weer aan boord. “zitten, blijf en hou je gedeisd, we moeten nog een uurtje. “ Aan het einde van de rit, heb ik de smaak te pakken. Ik knijp mijn ogen dicht in het zonnetje. De stokken laat ik met rust. Mijn vachtje is heerlijk opgewarmd. Ik zak langzaam weg tegen de rug van één van de dames. Ik word één met het ritme en dommel in op de Dommel.