Moeders Mooiste

Wat is dat toch met vrouwen? Wacht, correctie, laat ik wat specifieker zijn. Wat is dat toch met mijn vrouwtje? Zodra er een camera in de buurt komt, is mijn vrouwtje weg. Moeten er foto’s aangeleverd worden voor professionele doeleinden, dan negeert ze mails en telefoontjes en doet ze net alsof ze de vraag niet begrepen heeft. Maar foto’s aanleveren van haarzelf, moeilijk, moeilijk, moeilijk. Misplaatste schaamte? Onzinnig gedoe? Ik weet het niet en het kan mij ook niet zoveel schelen. Ik heb namelijk helemaal geen schaamte. Niet om op de foto te komen, maar ook in het algemeen heb ik weinig te verbergen.

Ik slaap bijvoorbeeld op mijn rug. Alle vier de poten in de lucht, benen wijd, zodat het lekker kan doortochten. Heeft iemand moeilijkheden met het feit dat al mijn edele delen te zien zijn? Jammer dan, wen er maar aan. Ik doe het vaak, zo niet altijd en ook op openbare plekken. Net zo goed dat ik mijn behoefte doe op openbare plekken. Nu kan dat ook niet anders want in het kleinste kamertje van mijn huis, mag ik niet komen. Dus buiten is de plek om mijzelf te ontlasten. Nu zou ik subtiel achter een boompje kunnen gaan zitten, of in het hoge gras. Onzin, vind ik dat, niets om over te schamen. Iedereen moet zijn behoefte doen. Dus ik zoek de hoogste berg, de grootste struik en de heerlijkste, langste graspollen om na drie keer draaien uit de broek te gaan. Mijn geur verspreid ik extra door nog wat trappen na te geven.

Met de komst van de telefoon met camera erin, is het makkelijker om plaatjes te schieten. Baasjes telefoon zit aan haar hand vastgekleefd (werken, noemt ze dat) zodat het altijd makkelijk is om even een fotootje te maken. Het zal je dan ook niet verbazen dat er werkelijk honderden foto’s van mij op mijn baasjes telefoon staan. Ik laat mij namelijk altijd van de beste kant zien. De onderkant, de bovenkant, de zijkant, de voorkant en de achterkant. Het maakt mij niet uit. Ik ben goed zoals ik ben, en dat mogen anderen ook weten. Nu is er over de kwaliteit van deze foto’s van alles te zeggen. Het feit dat mijn baasje vaak foto’s maakt, wil nog niet zeggen, dat ze er talent voor heeft. En al oefent ze zich helemaal suf, vele foto’s zijn wazig, te ver weg en soms sta ik er helemaal niet op. Die laatste foto’s hoeft ze dus echt niet te bewaren.

Wat was ik dan ook blij met de aankondiging van één van de clubleden. Haar zoon zou komen om actie foto’s te nemen van de behendigheidshonden. Eindelijk, eindelijk een fotograaf met inzicht, talent en mogelijkheden. Zou hij dan mij kunnen fotograferen, zoals ik mijzelf zie? Zou hij mijn ware ik kunnen vastleggen op de gevoelige plaat? Zou dan eindelijk de erkenning komen voor de energieke, enthousiaste, geweldige hond, die ik ben?

Ik moet zeggen, ik was direct onder de indruk van de enorme cameralens van de fotograaf. Waar mijn vriendinnetje Famke, dezelfde reactie gaf als mijn vrouwtje. “Oh… eng… wegwezen!” Heb ik steeds deze jongeman opgezocht, aandacht gegeven en hem welkom geheten op de club. En het resultaat, het overtrof mijn stoutste verwachtingen. De jongeman heeft prachtige actiefoto’s gemaakt. Ik, vliegend over de hoogtesprongen, rennend over de kattenloop en sierlijk lopend om de paaltjes. Al mijn kracht en spieren had de fotograaf in beeld gebracht. En niet alleen bij mij, ook al mijn vrienden stonden er krachtig en prachtig op. Dank daarvoor.

Waarom mijn vrouwtje de keuze heeft gemaakt voor deze foto bij mijn verhaal, is mij dan ook een raadsel. Wij hebben nog een gesprek te voeren samen...