Romeo en zijn Julia’s

Oh Romeo, oh Romeo… in de verte, op de brug staat een bruine labrador. Haar neus in de lucht en haar ogen priemen het ochtendgloren in. Ze is op zoek naar haar Romeo, mijn Droppie… Elke doordeweekse dag start ik mijn wandeling door het losloopgebiedje vlak bij mijn huis. Steevast om kwart over 7 loop ik de voordeur uit om om half 8 het terrein op te wandelen richting Saar, de bruine labrador. Een onstuimige ontmoeting vindt plaats op de brug. Zij springt letterlijk in de poten van Drop en hij walst haar liefdevol ondersteboven, een kwijl streep nalatend op haar bevallige kontje. Oh mijn Julia…

De herkenning, de routine, het zelfde ritueel elke ochtend. Ze zijn gek op elkaar, Drop en Saar. Mocht ik een keer te laat zijn, dan drentelt Saar onrustig op de brug. Ben ik te vroeg, dan heeft ze dat al geroken en vliegt ze Drop van achteren om zijn nek, terwijl haar baasje nog volledig uit het zicht is en pas na vijf minuten om de hoek komt lopen.

En zoals echte liefde betaamd, brengt Drop zijn Saar elke ochtend naar huis. Samen lopen ze naast elkaar. Werpen elkaar met regelmaat een blik toe. Raken elkaar subtiel aan met de billen. Vlak bij het huis van Saar, geeft ze tegengas. Ze hangt in de riem, trekkend naar Drop. Eerst nog een laatste kus, knuffel en lebber voordat ze weer een hele dag zonder hem moet doen. Het is een aandoenlijk stelletje.

Maar Drop zou Drop niet zijn als hij er niet een hele lading Julia’s op na zou houden, want bruine Saar is voor de doordeweekse dagen. Zwarte labradoedel Djoeke is zijn weekendvrouw. Een stormachtige romance om 8 uur ‘s ochtends op zowel zaterdag als zondagochtend vroeg. Er wordt gerost, gerend en met name geworsteld. Er is niets vrouwelijks aan Djoeke. Ze is groot, lomp en zit altijd vol bladeren, modder en takjes. Een vrouw naar het hart van mijn Drop. Ze knaagt aan zijn oren, zijn poten. Hij bijt liefdevol in haar staart. De liefde spat er van af.

Toch kan een echte man niet leven van alleen ochtendliefdes, in ieder geval Droppie niet. Dus zijn Julia nr 3 zoekt hij dichter bij huis. Aan het grasveld achter ons huis woont ook een labradorteefje genaamd Saar. Deze dame is zwart en net een paar maandjes jonger dan mijn Drop. Hun liefde begon zachtjes met het hek van onze tuin er tussen. Zij voorzichtig haar snuitje tegen het gaas duwend en Drop liggend op zijn rug om zijn hele hebben en houwen te showen aan dit geweldige teefje.

Gaat bij mij de voordeur open en Drop krijgt de kans, dan neemt hij de kuierlatten richting Saar. Hij zit dan keurig bij het raamkozijn drie huizen verder waar Saar haar mandje staat. Als Saar wordt uitgelaten, dan komen haar baasjes niet verder dan mijn tuinhek, waar Saar als een soort van anker zich vastzet in de grond, want misschien, misschien komt Droppie wel naar buiten.

Tja, die Romeo met al zijn Julia’s, wat een geweldig leven heeft hij toch. En soms, soms, komt het ultieme geluk voorbij. Dan zijn zowel bruine Saar, zwarte Saar als Djoeke tegelijkertijd op het uitlaatterrein met Droppie als King of the court in het midden. Het leven is goed voor een boxerpuber.