Weet je nog dat ik in mijn vorige blog vertelde dat ik in tweestrijd stond. Mijn gevoel zei me dat ik moest gaan stoppen met het werk wat ik deed maar mijn hoofd (ego) probeerde me steeds angst aan te jagen. Als ik zou stoppen zou ik geen salaris meer ontvangen en geen pensioen. Zouden mijn man en ik het wel redden zonder mijn salaris? Ik voelde dat er iets moest gaan gebeuren want zo kon het niet langer doorgaan. Ik raakte langzaam opgebrand. Gelukkig had het universum andere plannen met me.
Nadat ik het niet eens kon worden met mijn baas over mijn functioneren, heeft hij een mooie regeling voor me getroffen. Na twee enorm stressvolle weken kwam ineens de bevrijding. Gisteren heb ik afscheid genomen van alles en iedereen in de apotheek. Mijn lieve (ex) collega’s hebben enorm met me meegeleefd de afgelopen tijd en gisteren waren ze ook heel lief voor me. Ik weet dat ze me niet zullen vergeten maar ik ben geen collega meer en hoor er dus niet meer bij. Als ik nog een keer op de koffie ga zal ik daar te gast zijn. Ik had gedacht dat ik juichend de deur achter me dicht zou trekken maar het voelde toch echt heel anders. Raar dat ik daar nooit meer naar binnen zou gaan om te werken.
Maar… de vlinder is eindelijk vrij. Ik zag een opening in mijn cocon en heb me er doorheen geworsteld. Ik sta op het punt mijn vleugels helemaal uit te slaan en een nieuwe fase van mijn leven in te vliegen. Wat gaat er komen? Komt er wel iets? Ik probeer vertrouwen te hebben dat er iets moois op mijn pad komt. Gelukkig zijn er, vanaf het moment dat ik wist dat ik kon stoppen met werken, heel veel ideeën opgeplopt. Eigenlijk wil ik niet meer voor een baas gaan werken. Ik wil zelf bepalen wat ik doe en ik wil fouten maken zodat ik ervan kan leren zonder daarvoor verantwoording af te hoeven leggen aan iemand.
Ik ga weer iets voor mezelf beginnen. Klinkt heel krachtig vind je niet. Punt is alleen dat ik dat al tegen heel veel mensen heb gezegd maar nog niet tegen mijn man. Die is vaak weken weg en heeft dus niet in de gaten wat ik allemaal doe. Als ik hem vertel, dat ik het plan heb om weer iets op te zetten, zal hij meteen weer beren op mijn pad zien. Helemaal als ik hem vertel wat ik wil gaan doen. Dat zal hij helemaal niet begrijpen en er dus ook niets in zien. Toch ga ik met mijn plannen en ideeën aan de slag. Ik ga het helemaal uitwerken en kijken wat ik er mee kan doen. Ik heb het gevoel dat het universum achter mij staat en me helpt. In mijn volgende blog laat ik jullie weten hoe het verder gaat en wat mijn plannen zijn.